07-03-2022
Terwijl ik dit schrijf is een zinloze oorlog in Oekraïne begonnen. En tussen de beelden van raketinslagen en grote rookpluimen zag ik ook een foto van een groepje mensen geknield, biddend. Biddend om vrede, om veiligheid, om beëindig van het geweld – laten ook wij ons bij dat gebed om vrede aansluiten.
Momenten als het uitbreken van een oorlog, momenten van tegenslag in ons eigen leven kunnen je doen afvragen wat echt belangrijk is in het leven. Tegelijkertijd komt dan ook de vraag op hoe het komt dat de belangrijke dingen in ons leven soms zo op de achtergrond raken?
Volgende week woensdag begint de veertigdagentijd. De eerste zondag van de veertigdagentijd horen we dat Jezus de woestijn in gaat. In de woestijn wordt Jezus op de proef gesteld. Als je het verhaal leest, zit de bekoring misschien wel juist hierin: dat je als mens de echt belangrijke dingen op de achtergrond laat verdwijnen. Jezus krijgt in de woestijn een oefening om dat niet te doen. Want het is Zijn zending om van de echt belangrijke dingen te vertellen.
Ook wij krijgen in deze veertigdagentijd een opdracht om stil te staan en uit te vinden wat ons leven echt de moeite waard maakt. Want als we dat niet doen raken deze zaken zo gemakkelijk op de achtergrond of vinden we zoveel vanzelfsprekend. Een verhaal over een oude man van 92 jaar, die het leven niet voor vanzelfsprekend houdt en wat ik in een parochieblad las wilde ik u niet onthouden.
“Een man van 92 jaar, klein, trots, tip top gekleed en verzorgd, elke ochtend om acht uur op, zijn haren keurig gekamd, verhuist vandaag naar een bejaardenhuis. Zijn vrouw was pas overleden, en daarom moet hij verhuizen. Na een behoorlijke tijd te hebben gewacht in de wachtkamer, glimlacht hij vriendelijk wanneer men hem zegt dat zijn kamer klaar is. Als hij zich met zijn rolstoel naar de lift beweegt, beschrijf ik hem de kleine kamer met het doek dat voor het raam hangt en dat dient als gordijn. “Ik vind het heel mooi”, zegt hij met het enthousiasme van een jongen van acht jaar, die net een jong hondje heeft gekregen. “Mijnheer Kramer, u heeft nog niet eens de kamer gezien, wacht eerst eens even.” “Dat heeft er niets mee te maken”, zegt hij. “Geluk is iets dat je van tevoren kiest. Of ik mijn kamer mooi vind, hangt niet af van de meubels of van de decoratie. Dat hangt eerder af van hoe ik dingen waarneem.” “Ik heb al in mijn hoofd besloten dat ik mijn kamer mooi vind. Het is een beslissing die ik elke ochtend neem als ik wakker word.” “Ik heb de keuze om de hele dag in bed te blijven liggen en alle moeilijkheden te gaan tellen van mijn lichaamsdelen waarmee ik problemen heb, òf opstaan en de hemel bedanken voor de lichaamsdelen die wel werken.” “Elke dag is een cadeau, en zolang ik mijn ogen kan openen, richt ik mij op de nieuwe dag en denk ik aan alle gelukkige herinneringen uit mijn leven.”
Zijn we als mensen soms niet geneigd geen licht meer te zien als er donkere wolken aan de hemel zijn? Hoe dikwijls zeggen we dan niet te denken dat God en iedereen ons in de steek heeft gelaten? Die moeilijkheden van het leven, groot en klein, kunnen ook onze band met God, ons bidden en onze goede omgang met onze medemensen in de weg staan.
In de komende veertigdagentijd zijn we op weg naar Pasen. Pasen waar duisternis verdreven wordt door licht. Pasen waar dood passeert naar verrezen. Waar haat liefde wordt. Waar bespuwd worden overgaat in geprezen worden. Waar duisternis en onzekerheid weer licht wordt.
Ik wens u een goede voorbereiding op weg naar Pasen.
Hartelijke groet,
pastor Elroy Kaak